Terwijl onze koplampen en de bijna volle maan een weg door de dennenbossen baande, waren we opgewonden om de eerste sneeuw te zien. Maar er lag niks. Toen we onze zwaarbeladen kofferbak over de laatste bergtop heen zeulde en naar de verduisterde alpenvallei keken, verwachtten we tocht echt sneeuw te zien. Maar er lag niks. Zelfs toen we door alle nouwe weggetjes van Valloire naar ons chalet op de heuvel slingerden, en dachten "nu moet er toch wel sneeuw liggen”… lag er niks.
De weersverwachting had ons al gewaarschuwd. In het grootste deel van de Alpen was in december en januari nauwelijks sneeuw gevallen. Vrienden en familie die terugkeerden van hun vakantie vertelden ons dat ze de week hadden doorgebracht door eindeloos kaartspelletjes te spelen, wandeltochten over pistes te maken en door rond te flaneren in met souvenir-geteitesterde skidorpen. We hadden gehoopt dat onze skireis anders zou zijn. Moe en onthutst stapelden we onze tassen in de woonkamer en wierpen onze uitgeputte lichamen in de dichtstbijzijnde bedden.
’s Ochtends werd ik gewekt door zowel het gekwetter van vogels als de bleke zon die door het kiertje van het dakraam binnenlekte. Het leek een mooie lentemorgen te worden. Verschrikkelijk! Zachtjes tippelde ik de trap af en nam het chalet voor het eerst in me op. Ondanks het gebrek aan sneeuw was het eigenlijk best een gezellig stulpje. Een grote, comfortabele bank lag uitgestrekt langs de ruwe houten muur, met zachte dekens, pluche kussens en warme vachten die elk oppervlak bedekten. De keuken was goed uitgerust door, hoogstwaarschijnlijk, een wat oudere Franse “connaisseur”. Ik kwam onder anderen gietijzeren pannen, twee verschillende koffiemachines, een klassieke geëmailleerde broodbak, een groot gasfornuis, ruwe houten planken en theekopjes zo groot als emmers tegen. De rest van het huis was duidelijk ontworpen om het leven van skiliefhebbers zo makkelijk mogelijk te maken, met een verwarmingsruimte voor ski-uitrusting, een wasruimte en een hamam-sauna op het souterrain.
Nadat ik had gekozen welk koffiezetapparaat mijn ochtend-kick zou bezorgen, kroop ik de deur uit naar het grote balkon en keek naar de berg aan de andere kant van de vallei. De papperige pistes zagen er somber uit. De bergen waren grotendeels bruin, een mengelmoes van modder, donkere sneeuw en dorre bladeren. Onze vrienden en familie hadden niet gelogen. Ik zag zelfs enkele vroege vogels naar een abdij op de berghelling wandelen. Verslagen zakte ik weg in een stoel en nipte aan mijn warme brouwsel. Ik probeerde hard na te denken over wat we in godesnaam de komende week zouden doen.
Toen voelde ik een kleine, ijzige tinteling op mijn voorhoofd. Toen op mijn achterop mijn linkerhand, mijn oren, en en mijn wangen. Het gevoel verspreidde zich naar elk onbedekt deel van mijn lichaam. Er glinsterde iets op mijn wimpers. Was het mogelijk? Ik keek omhoog naar de lichtgrijze lucht en zag, tot mijn verbazing, honderden kleine glinsterende vlokken naarbeneden dwarellen. Het sneeuwde!
Die dag viel er 30 centimeter sneeuw. De dag daarna viel er nog eens 30 centimeter.
Valloire was binnen de kortste tijden volledig getransformeerd en opeens kon onze skivakantie beginnen! Elke ochtend aten we stokbrood met Gruyere en droge Franse worst, bedachten een route terwijl onze thee-emmers afkoelden en gingen kort daarna richting de dichtstbijzijnde skilift in een gratis shuttlebus. Het skigebied was veel groter dan we hadden verwacht. Op de eerste dag hadden we nauwlijk de berg die het dichtst bij ons in de buurt was verkend. In een klungelige file van wiebelige en onwennige benen gleden we die dag langzaam de heuvel af. Het duurde echter niet lang voordat we in volle vaart de berg of sjeesden, het jumppark opzochten en de tiefschnee met verse sporen bezoedelden.
De gevreeesde vakantie vol bordspellen en lange wandelingen kwam niet. In plaats daarvan genoten we van flinke bierpullen, goedkope bolognaise en onherkenbare accordeonmuziek in een gammel houten restaurant ergens halverwege de piste.
Tegen de derde dag trok het grijze gordijn van sneeuw weg om de prachtige, ongerepte schoonheid van de Franse Alpen te onthullen. We hadden eindelijk de derde en verste berg bereikt. Dit bleek van de drie bergen ook de hoogste te zijn. Een stoeltjeslift bracht ons tot 2750 meter, en toen we de top bereikten, werden we begroet door een adembenemend schouwspel. Een panorama van ijzige toppen, met sneeuw bedekte hellingen en rotsachtige riggels begroette ons. De majestueuze spitsen van de Mont Thabor, de Grand Galabier, La Meije en de Barre des Écrins vormden een grillige muur van imposante rotsen, zoals de tanden van een oud, mythisch wezen. De oogverblindende zon weerkaatste op elk besneeuwd oppervlak, waardoor het moeilijk was om het spektakel te bekijken zonder skibril op.
Het chalet bloeide ook helemaal op in de sneeuw. We dronken warme chocolade op het terras, ontspanden onze pijnlijke enkels in de Hamman en keken naar geestige b-films op het grote tv-scherm. De stille, besneeuwde wegen en bossen om ons heen droegen alleen maar bij aan de warme, gezellige sfeer die we in dat huis hadden gecreëerd. We brachten lange avonden door met zelfgemaakte Glühwein, terwijl we herinneringen deelden en meelalden met droevige, onbegrijpelijke Franse muziek. We wilden voor altijd in het chalet blijven…
... maar voor altijd bestaat alleen in sprookjes. Op zaterdag werden we vroeg wakker, aten we voor de laatste keer stokbrood met Gruyere en dronken we onze laatste emmer thee. We groeven onze auto's uit en begonnen aan de lange tocht naar huis. Terwijl we over de kronkelende wegen slingerden, trok de sneeuw zich langzaam terug om plaats te maken voor modder en dode bladeren. Het was alsof we uit een droom terug de echte wereld instapten.
